Dlaczego pozytywność ciała nie jest odpowiedzią na kulturę dietetyczną i wyzwolenie ciała

Nie jestem obcy krzywdy, która może być spowodowana przez kulturę dietetyczną. Jako dietetyk anty-diety. Osobiście doświadczyłem również uścisku kultury dietetycznej na własnej psychice i przez większą część mojego życia walczyłem z nieuporządkowanym jedzeniem i ćwiczeniami.

Jak kultura dietetyczna utrwala Fatphobia

Kiedy dorastasz narażone na kulturę dietetyczną, łatwo jest zobaczyć, jak przesłanie „cienkie = lepsze” zostało wywiercone w tak wielu z nas. Ale kultura dietetyczna nie jest łagodna. Prowadzi to do Fatphobia i piętna wagi: ogólnoustrojowe przekonania, że ​​grubi ludzie są w jakiś sposób „mniej niż” i powinni włożyć wszelkie starania, aby schudnąć.

Ważna notatka przed kontynuowaniem. W ostatnich latach nastąpił ruch do odzyskania słowa „tłuszcz” jako neutralny deskryptor wielkości ciała, i to jest terminologia, której użyję w tym artykule.

Czasami Fatphobia i piętno ciężarowe są jawne, jakby ktoś zły na grubą osobę za zajęcie miejsca na transporcie publicznym. Ale często Fatphobia ukrywa się jako troska o grubą osobę („Jeśli właśnie schudłeś, byłbyś o wiele zdrowszy”) lub komplement (jak sprzedawca, który mówi ci, że strój, którego próbujesz, wygląda „pochlebiając ”).

Kultura dietetyczna wysyła przesłanie, że ciała, które wykluczają się z przyjętych, cienkich „normy”, są niezdrowe. Może to prowadzić do złego wizerunku i drastycznych prób zmiany wagi. Wiem z pierwszej ręki, jak to jest i zacząłem swoją pierwszą dietę w wieku zaledwie 13 lat.

Przed kontynuowaniem ważne jest, aby podzielić się, że dorastałem. Istotne jest, żebym poprzedzając swoją historię, mówiąc to, ponieważ chociaż doświadczyłem dysmorfii ciała, do niedawna nie byłem poddawany Fatphobii lub systemowi medycznemu.

Dorastając cienki, nigdy nie musiałem się martwić, czy zmieściłbym się na krześle, czy też będę w stanie znaleźć ubrania, które mi pasowałyby. Ale dorastałem też z głęboką nienawiścią do mojego ciała, a moje relacje z jedzeniem i ćwiczeniami były obarte od najmłodszych lat. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale siła napędowa mojej nienawiści do ciała była fatphobia, do której byłem uwarunkowany przez media tamtych czasów.

Kultura dietetyczna utrwala Fatphobia, która mówi nam, że jeśli dobrze jemy i poruszamy się, będziemy w stanie kontrolować wagę naszego ciała. Jest to zbyt uproszczony widok na zarządzanie wagą i nie odnosi się do wielu innych czynników, które odgrywają masę ciała człowieka (takie jak dostęp do pożywnych pokarmów, dzielnice chodzenia i systemowe formy dyskryminacji, takie jak rasizm, zdolność, mizoginia i queerphobia).

Kultura dietetyczna utrwala Fatphobia, która mówi nam, że jeśli dobrze jemy i poruszamy się, będziemy w stanie kontrolować wagę naszego ciała. Jest to zbyt uproszczony widok na zarządzanie wagą i nie odnosi się do wielu innych czynników, które odgrywają masę ciała człowieka (takie jak dostęp do pożywnych pokarmów, dzielnice chodzenia i systemowe formy dyskryminacji, takie jak rasizm, zdolność, mizoginia i queerphobia).

Ruch pozytywności ciała

Pozytywność ciała to ruch, który starał się naprawić szkodę wyrządzoną przez kulturę dietetyczną. Pozytywność ciała stwierdza, że ​​wszyscy ludzie zasługują na pozytywny wizerunek ciała, niezależnie od tego, jak społeczeństwo postrzega swoje ciało w porównaniu z cienkim „standardem."

Pozytywność ciała wyłoniła się z ruchu akceptacji tłuszczu pod koniec lat 60. XX wieku. Ten ruch koncentrował się na zakończeniu zawstydzania tłuszczu i dyskryminacji w oparciu o wielkość ciała. Jednak dopiero około 2012 r. Pojawił się ruch pozytywności ciała w obecnej formie. Ten ruch koncentrował się na trudnych nierealistycznych standardach urody, a komunikowanie przesunęły się w kierunku „Wszystkie ciała są piękne."

Moja podróż z pozytywnością ciała rozpoczęła się na początku lat dwudziestych. W tym czasie spędziłem godziny na obliczaniu tego, co jadłbym i ćwiczyć, aby „spalić” wszystko, czego nie uwzględniłem. Zacząłem nawet przygotowywać się do konkursu kulturystycznego, z którego ostatecznie wycofałem się, ponieważ nie sądziłem. Mimo że byłem w najcieńszym, nienawidziłem wszystkiego o moim ciele.

W tym czasie byłem aktywny na Instagramie i Twitterze. Latem 2014 roku zacząłem śledzić więcej kont-dodatkowych. Byłem zafascynowany. Te kobiety były Więc pewny siebie! Chciałem, jak ma magię, którą znaleźli dla siebie. Powoli zacząłem oderwać się od diety i nadmiernego ćwiczenia i starałem się znaleźć pozytywne rzeczy o moim ciele. Zacząłem jeść intuicyjnie, a moje głodne ciało zyskało ciężar potrzebny do wyleczenia się z nieuporządkowanego jedzenia i ćwiczeń. Jako cienka, cisgender, biała kobieta, pozytywność ciała była dla mnie przyjazną przestrzenią.

Ale pozytywność ciała jest wystarczająca do zwalczania szkód spowodowanych przez kulturę dietetyczną?

Twierdzę, że tak nie jest. Chociaż pozytywność ciała jest krokiem we właściwym kierunku, nie dotyczy podstawowego problemu, że to, co wygląda nasze ciało. I niestety, to, co zaczęło się jako ruch z cennym przesłaniem, zostało powołane przez wpływowych i reklamodawców mediów społecznościowych.

W obecnej formie ruch pozytywności ciała jest znany z wykluczenia ludzi kolorowych, osób niepełnosprawnych i członków społeczności LGBTQ+. Po prostu wyszukaj hashtagi #bodypositivity i #bopo. Będziesz zalany cienkimi, białymi, cisgenderami, które zgarbione są, aby stworzyć „rolkę brzucha” z podpisem o tym, jak bardzo „kochają” i „zaakceptują” swoje bułki. Byłem jedną z tych kobiet. Nigdy nie przestałem myśleć o tym, jak tego rodzaju posty wpłyną na ludzi, którzy faktycznie byli grube. Ponieważ tego rodzaju obrazy, choć dobre intencje, mogą sprawić, że większe ciała nie są mile widziane w przestrzeni pozytywnej ciała. Choć może się udawać, dzisiejsze pozytywność ciała nie jest dostępna dla wszystkich, a to problem.

Podróż do wyzwolenia ciała

Wyzwolenie ciała lub wyzwolenie tłuszczu jest definiowane jako „wolność od społecznych i politycznych systemów ucisku, które wyznaczają niektóre ciała jako bardziej godne, zdrowe i pożądane niż inne.„To przekonanie, że wszystkie ciała są godne i zasługują na istnienie tak, jak są.

Wyzwolenie ciała promuje pogląd, że nikt nie może znać zdrowia ani umiejętności innej osoby, patrząc na nie. Idzie również o krok dalej i stwierdza, że ​​czyjeś wielkość ciała, stan zdrowia lub zdolność nie jest miarą ich wartości jako osoby.

Jak często słyszałeś zdanie: „Cóż, mogą mieć nadwagę, ale przynajmniej są zdrowe!„Chociaż jest to sentyment dobrego znaczenia, moralizuje zdrowie i sprawia, że ​​wydaje się, że dana osoba jest godna szacunku i opieki, jeśli jest zdrowa. Wyzwolenie ciała wyjaśnia, że ​​nikt nie jest winien zdrowia i że ludzie mają prawo istnieć, nawet jeśli nie dążą do zdrowych zachowań.

Oprócz rozpoznania, że ​​jesteś o wiele więcej niż ciało, wyzwolenie ciała jest skrzyżowane. Polega na rozbiciu systemów, które uciskają ludzi kolorowych, członków społeczności LGBTQ+, kobiet i osób niepełnosprawnych. Koncentruje głosy zmarginalizowanych społeczności i ma na celu dekonstruowanie i przywrócenie tego, co oznaczają zdrowie, dobre samopoczucie i wyzwolenie. W przeciwieństwie do pozytywności ciała, wyzwolenie ciała jest dla wszyscy.

Oprócz rozpoznania, że ​​jesteś o wiele więcej niż ciało, wyzwolenie ciała jest skrzyżowane. Polega na rozbiciu systemów, które uciskają ludzi kolorowych, członków społeczności LGBTQ+, kobiet i osób niepełnosprawnych. Koncentruje głosy zmarginalizowanych społeczności i ma na celu dekonstruowanie i przywrócenie tego, co oznaczają zdrowie, dobre samopoczucie i wyzwolenie. W przeciwieństwie do pozytywności ciała, wyzwolenie ciała jest dla wszyscy.

Po raz pierwszy dowiedziałem się o wyzwoleniu ciała, kiedy doświadczyłem znacznego przyrostu masy ciała jako efektu ubocznego leków psychiatrycznych. W ciągu sześciu miesięcy dwukrotnie przerosłem wszystkie swoje ubrania i nagle moje ciało nie było już cienkie. Mój lekarz zaczął koncentrować się na mojej wagi podczas każdego spotkania. Ilekroć ją widziałam, powiedziała mi, że muszę schudnąć, aby być „zdrowym."

byłem zdewastowany. Moja długofalowa fatphobia była nadal częścią mnie i chciałem zwrócić się do nawyków kultury dietetycznej, aby kontrolować moją wagę. Ale bez względu na to, co zrobiłem, moja waga nadal rosła.

Wreszcie musiałem zaakceptować, że teraz mieszkam w większym ciele. Nagle pozytywność ciała wydawała się poza zasięgiem. Konta, które obserwowałem, to wszystkie kobiety znacznie mniejsze ode mnie, a teraz, kiedy byłem większy, czułem się wykluczony z miejsca na ciało. Walczyłem o znalezienie rzeczy, które lubiłem w moim ciele i byłem sfrustrowany, że nie byłem tak sprawny fizycznie, jak kiedyś.

Wiedziałem, że coś musi się zmienić. Zacząłem śledzić Instagrammerów z dodatnim grubym i zostałem wprowadzony do koncepcji wyzwolenia ciała. Przyciągnął mnie pomysł, że nie miało znaczenia, jak wyglądało moje ciało ani co może osiągnąć fizycznie: moje ciało było godne, tak jak było. Pomysł, że moje ciało może być godne, bez względu na to, ile zyskałem lub ile ćwiczeń wykonałem, był dla mnie rewolucyjny i złapałem to jak tratwa dożywotnia.

Moja podróż z wyzwoleniem ciała była długa i złożona. Kłamałbym, gdybym powiedział, że jestem doskonałym przykładem wyzwolenia ciała. Nadal walczę z nieuporządkowanymi myślami i wiem, że zinternalizowałem fatphobię, nad którą muszę popracować. Ale odkryłem, że odejście od pozytywności ciała i skupienie się na wyzwoleniu ciała pozwoliło mi uwolnić się od kultury dietetycznej i odzyskać nade mną.

Końcowe przemyślenia

Podczas gdy ruch pozytywności ciała zaczął się jako ruch dla wszystkich, z czasem stał się biały i wyklucza członków marginalizowanych grup.

Lepszym antidotum na szkody spowodowane przez kulturę dietetyczną jest wyzwolenie ciała, pogląd, że wielkość ciała, stan lub zdolność ciała osoby nie określa jej wartości jako osoby. Odnosząc się od tego, jak nasze ciała wyglądają i funkcjonują, możemy zacząć zwalczać wiadomości o kulturze dietetycznej, które mówi nam, że musimy schudnąć lub wyglądać w określony sposób, aby być godnym.

Jesteś o wiele więcej niż ciało. A ty jesteś godny, tak jak ty.