Pilates pomógł mi zrobić miejsce na żal i znów wierzyć w moją siłę-jako młoda wdowa

Rising Cairn to popularny obraz w społeczności żalu. Kamienna rzeźba o wadze 4000 funtów stworzona przez artystę Celeste Roberge jest wydrążoną osobą wypełnioną ciężkimi kamieniami. Postać jest kucona, jakby w udręce. Jakby waga, którą niosą, doprowadziła ich do kolan.

To właśnie zrobił mi żal w dniu, w którym podpisałem dokumenty z hospicjum mojego 40-letniego męża. Po 20 miesiącach próby trzymania rodziny, podczas gdy agresywny rak mózgu ukradł umysł i ciało mojego męża, wszedłem do domu i zatonąłem na podłogę, jakby rzeźba ożywa.

Byłem teraz samotną matką i młodą wdową. W końcu wstałem i kontynuowałem. Ale bolały moje biodra, fizyczna manifestacja mojego smutku i nie stałem tak wysoki. Ciężar żalu był zbyt ciężki. Zagrożenie zaciągnie mnie z powrotem.

Kiedy po jego śmierci wróciłem do studia Pilates, moja pierwsza chwila leżała na reformatorze.

Ta szczelność i nierównomość nie były niespodzianką. W ciągu 10 lat jako praktykujący Pilates i moja nowa rola jako nauczyciela Pilatesa, wiedziałem, że wszyscy jesteśmy ciasni i nierówne-to tylko konsekwencja życia naszego życia. Mimo to nawet nie zauważyłem miejsc, w których nie byłem w walce. Smutek odłączył mnie od mojego ciała. Pierwsza prasa na reformatorze do pracy nóg zwróciła świadomość mojej fizyczności. Drugi pomógł mi oddychać w miejsca, które zostały zdeptane przez fizyczne skutki żalu.

Podczas sesji skupiłem się na umieszczeniu moich różowych palców, związku między moim kręgosłupem a reformatorem, przestrzenią między ramionami a uszami. W pilatesie precyzja jest ważna, a skupienie jest kluczowe. Zwracanie szczególnej uwagi na ruchy pochłonęło moją mentalną przepustowość. Na godzinę mojej praktyki byłem zmuszony do mojego ciała, wrażenia oddechu i mięśni. Szansa, aby całkowicie odejść od żalu, sprawiła, że ​​poczuł się trochę mniej ciężki. To był prezent.

Gdy wróciłem do studia Pilates tydzień po tygodniu, mój żal nadal wchodził do studia obok mnie. Jak pierwszy raz, zniknął, gdy moje myśli zwróciły się do mojego ciała. Ponieważ skupienie się na moim ciele stało się bardziej naturalne, łatwiej było poczuć, gdzie byłem w kosmosie, zdolność, którą straciłem, ale potrzebne do ćwiczeń inwersji. Przyszedłem zobaczyć, że żal sprawił, że poczułem się niezmieniony, ale na macie lub reformatorze byłem w stanie poczuć, gdzie byłem. To było uziemiające.

Im więcej ćwiczyłem, tym bardziej zacząłem budować siłę, a mój związek z słowem „silny” się zmienił. Odkąd mój mąż umarł, zwinąłem się, ilekroć byłem opisywany jako „silny.„Osoba nazywająca mnie„ silną ”albo nie widziała prawdy, co sprawiło, że poczułem się niewidoczny, albo nie chcieli, co wydawało się zwolnieniem. Słowo sprawiło, że poczułem się z innymi. Z wyjątkiem studia Pilates. Strong było mierzalne. Było to możliwe do wysiłku. Łatwiej było ukończyć serię pięciu, aby obniżyć nogi do poziomu oczu podczas setki, ukończyć repertuar matowy i reformatorowy (a przynajmniej tyle, ile było odpowiednie dla mojego ciała tego dnia.) To było energetyzujące, aby usłyszeć słowo „silne” i wierzyć w to.

Minęło chwilę po tym, jak wróciłem do studia Pilates, kiedy ktoś skomentował, że wyglądałem na wyższy. Dzięki skupieniu Pilatesa na małych mięśniach postawy, prawdopodobnie byłem. Ale w tym momencie zdałem sobie również sprawę, że nie ciągnęła już czegoś ciężkiego.

Żal nie zniknął, nigdy nie znika, ale Pilates pomógł zrobić miejsce w moim ciele dla żalu. Co brzmi okropnie. Ale żal musi zostać zintegrowany i zaakceptowany, w przeciwnym razie staje się kotwicą uniemożliwiającą pójście naprzód, powstrzymując cię przed wzrostem.

Niedawno rosnąca rzeźba Cairn natknęła się na mój kanał w mediach społecznościowych. Zamiast przewijać do tego czasu, przeczytałem wywiad z artystą, który popiera interpretację żalu swojej pracy, ale widzi ją nieco inaczej. Dla niej jest to wejście: „Wyobrażam sobie, że jest w trakcie unoszenia się z jej kucającej pozycji… kiedy jest gotowa”, powiedziała.

Dzięki sposobu, w jaki Pilates poparł mnie przez mój najwcześniejszy żal, nie mogę się powstrzymać od tego, że teraz to też nie widzę.