Spędziłem połowę mojego życia nienawidząc moich loków, ale nauka ich kochania ukształtowała moją tożsamość

Zanim ukończyłem szkołę, moje włosy były przycięte krótkie i zwinięte na górze (co, tak, wyglądam jeszcze bardziej jak mój tata). Minęło jeszcze kilka lat, dopóki w pełni wpadłem w swoją tożsamość, ale gdy walczyłem z wymyśleniem, jak ubierać moje ciało i czuć się komfortowo z większymi piersiami i szerszymi biodrami, eksperymentowałem z tym, co to znaczy, kim jestem. Poświęcenie mniej czasu na oswajanie moich loków oznaczało więcej czasu na introspekcję, pisanie, czytanie książek i wyjście na zewnątrz. Zamiast walczyć z włosami, zacząłem szukać sposobów na wypuszczenie kawałków mojej osobowości: dostałem kilka tatuaży, przeszyłem chrząstkę, nosiłem jasne kolory, a nawet farbowałem włosy na czerwono. W jej najlepiej sprzedającej się książce, Untamed, Glennon Doyle pisze: „Kiedy kobieta w końcu dowiaduje się, że przyjemność świata jest niemożliwa, staje się swobodna nauczyć się, jak się zadowolić.„I z pewnością tak było dla mnie.

Podobnie jak wielu ludzi, którzy zostali zmuszeni do zdystansowania się od swoich stylistów podczas blokowania w 2020 r., Mój związek z moimi włosami ponownie zmienił się w kwarantannie. W miesiącach spokoju moje włosy rosły dłużej i świętowałem małe kamienie milowe, takie jak umieszczenie go w kucyku. Sam raz go przecięłem, ale sprawy wydawały się inaczej-to było tak, jakbym zdał sobie sprawę, że obcięcie włosów było dla mnie sposobem na oddzielenie od siebie i wykonanie tego, co kiedyś było rytuałem, wydawało się, że próbuję czyjąś innej osoby tożsamość w nadziei, że pomoże mi to znaleźć własne.

Teraz moja partner (inna krzymała dziewczyna) często mówi mi, jak bardzo kocha moje włosy, i nigdy nie sprawia, że ​​czuję się pięknie, że pochylam się w gęstą, dziką i (w niektórych dniach) niesforna natura. Rozwijam go przez ostatnie kilka miesięcy, eksperymentując, aby zobaczyć, jak długo mogę go zatrzymać, nie podnosząc mnie w górę ściany lub wymagając godzin rozpadania się w shosty. I przez cały proces moje włosy stały się przedłużeniem mojej osobowości: żywy, odważny i sprężysty. Po latach próby wyglądania jak wszyscy inni, w końcu wyglądam jak ja. I jestem dokładnie tym, kim chcę być.