Nieoczekiwany minus „przekąsek ćwiczeń” zawsze czuje się, że potrzebujesz więcej

Gotowanie obiadu wydawało się idealnym czasem na ćwiczenie przysiadów. Stojąc w kolejce w sklepie spożywczym? Lepiej wejdź do tych podnoszenia cielęcia. Dziecko szczęśliwie podskakując w swoim skoczku do drzwi? Równie dobrze mógłby dostać też podskaki.

Początkowo byłem zadowolony z mojej kreatywności w ściskanie ruchu przez cały dzień. Często słyszałem, jak inne matki mówią o tym, jak trudno było znaleźć czas na ćwiczenie. Czasami chciałem wtrącić się w tych rozmowach z własnymi strategiami-Trochę tutaj, trochę tam, możesz ćwiczyć wszędzie! Ale uświadomiłem sobie, że moje nawyki nie zawsze były zdrowe.

W rzeczywistości czułem, że gdybym to wszystko powiedział na głos, mógłbym zabrzmieć trochę obłąkana.

Oto, co się zaczęło. Przekąski ćwiczeń pozostawiły mnie ciągle pragnąc. Nie mogłem po prostu siedzieć na podłodze i bawić się lub czytać mojemu dziecku. Trudno było stać w kuchni i gotować bez próby dopasowania się do jakiegoś ruchu.

Było coś w ćwiczeniach przekąsek-te krótkie wybuchy endorfin przez cały mój przyziemny dzień-które było uzależnione od.

Przypuszczam, że można argumentować, że są gorsze rzeczy do uzależnienia niż ćwiczenia. Mimo to uzależnienie od ćwiczeń jest czymś, o czym nie mówimy wystarczająco dużo. Dr Laura Hallward, kinezjolog, który specjalizuje się w ćwiczeniach i psychologii zdrowia, mówi, że kompulsywne ćwiczenia jest „akceptowalną społecznie komórką więzienną.„Kiedy z nią rozmawiałem, zauważyła, że ​​kompulsywne ćwiczenia często mogą zacząć się niewinnie, z kimś próbującym stać się zdrowym lub po prostu lepiej poczuć się lepiej. Ale potem może spiralnie.

Dla mnie odkryłem, że moje relacje z ćwiczeniami stały się pochłaniające, gdy byłem samotny lub ilekroć moje życie wydawało się chaotyczne dwa cechy charakteryzujące nowe macierzyństwo.

Ostatecznie zdałem sobie sprawę, że korzystne było umieszczenie granic moich treningów, w ten sam sposób, w jaki mogę zaplanować posiłek, aby powstrzymać się od wypasu na niespełniających przekąskach. Chociaż planowanie czasu czasu na ruch jest zawsze konieczne dla zdrowia fizycznego, odkryłem, że było to pomocne dla mojego zdrowia psychicznego.

Ilekroć udało mi się wybrać przyzwoity bieg lub podnieść pełną sekwencję ciężarów bez przerwy, nie czułem potrzeby kontynuowania ćwiczenia przez resztę dnia. Zamiast polegać na krótkich seriach endorfin, byłem w stanie osiągnąć stan przepływu. Poszedłem na bieg-a potem skończyłem. Ćwiczenie było częścią mojego życia, ale nie całe moje życie-tak właśnie chciałem.