Kiedy przeżyjesz strzelanie, regeneracja emocjonalna może być najtrudniejszą częścią do nawigacji

Nota redaktora: Ta historia zawiera opisy przemocy i nadużyć z broni i może być wywoływane dla ocalałych z broni lub przemocy domowej.

Minęło dziewięć lat, odkąd mąż Lisette Johnson zastrzelił ją cztery razy, a potem odwrócił pistolet. Dziewięć lat, odkąd jej tętno spadło na niebezpiecznie niski poziom, jej ciało zostało uzupełnione 14 jednostkami krwi, a lekarze przeprowadzili wiele operacji, aby utrzymać ją przy życiu. W jej wątrobie wciąż jest kula, a druga w jej ścianie klatki piersiowej. Fizyczne wyzdrowienie było długim, bolesnym piekłem. Ale dla Johnsona nie była to najtrudniejsza część przetrwania. „W dziwny sposób ból fizyczny był łatwiejszy w nawigacji niż ból emocjonalny” - mówi.

Doświadczenie cierpliwości Cartera z przemocą z użyciem broni palnej było tak publiczne, jak Johnson był intymny. Dwa i pół roku temu ona i niektórzy przyjaciele tańczyli w klubie nocnym Pulse w Orlando na Florydzie, kiedy strzelanka otworzyła ogień, pozostawiając Cartera poważnie rannego i domagając się życia 49 osób. Ale Carter nie budzi się już w środku nocy, krzycząc ze strachu. Mówi, że poruszała się dalej. „Wiedziałem, że muszę być moim własnym superbohaterem” - mówi, mantra, która pomogła jej wyzdrowieć zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie.

Zarówno Johnson, jak i Carter przeżyli niewyobrażalne. Ale to, co łączy ich doświadczenia z przemocą z broni, to coś więcej niż pociski. To kompleks i często pomijane, emocjonalne powrót do zdrowia, że ​​oboje musieli nawigować w miesiącach i latach po ich traumatycznych doświadczeniach.

Jedna chwila, cztery pociski, na zawsze zmienione

60 -letnia Johnson spotkała męża, gdy miała 22 lata. „Byłem młody i walczył, a on był starszy i odnoszący sukcesy” - mówi, opisując go jako uroczego i hojnego. „Zabrałby mnie do ładnych restauracji i razem świetnie się bawimy.„Związek powoli się zmienił po ślubie. Z czasem jej mąż stał się bardziej kontrolujący i regularnie robił rzeczy, aby upewnić się, że wie, że jest odpowiedzialny.

Zaczęło się od okrutnych komentarzy jej mąż na jej wagę i ubrania lub szczyptę pod stołem, gdy byli na podwójnej randce, jeśli pomyślał, że mówi za dużo. Z czasem jego zachowanie eskalowało. „Często po prostu opuszczał mnie miejsca” - mówi. „Byłem porzucony wiele, wiele razy.„Mówi, że pójdą do sklepu spożywczego, a on zniknie i odjechał na jej osłona bez samochodu i wszystkich artykułów spożywczych, za które można zapłacić i nosić do domu. Po tym, jak mieli dwoje dzieci, jej mąż użyłby ich jako sposobu na zatrzymanie Johnsona w domu. „Powiedziałby, że ich obserwował, abym mógł wyjść z moimi przyjaciółmi, ale potem nie byłoby tam” - mówi.

Johnson mówi, że dużo czasu zajęło jej uświadomienie sobie, że jest wykorzystywana. Po 27 latach małżeństwa (i widząc, jak jej syn zaczyna naśladować zachowania jego ojca), Johnson wiedział, że chce zakończyć małżeństwo. Ale kiedy poprosiła męża o rozwód, odmówił-a potem jego zachowanie eskalowało się do całkowitej agresji i prześladowania. Jesienią 2009 roku nadużycie stało się tak poważne, że postanowiła znaleźć sposób na odejście bez względu na wszystko. Zorganizowała pozostanie z przyjacielem, podczas gdy wymyśliła, jak zabrać swoje dzieci i zebrać wystarczającą ilość pieniędzy. Najpierw chciała przejść na przyjęcie urodzinowe syna w tym tygodniu.

„Mój mąż był dziwnie spokojny w dniu imprezy” - wspomina Johnson. „Pamiętam, że mieliśmy ognisko i spojrzałem na księżyc i po prostu miałem to niesamowite uczucie."

„To nie jest jak blizny z sekcji C, w których masz piękne dziecko na końcu. To bardzo bolesne przypomnienie.„-Lisette Johnson, przeżycie przemocy domowej

Dzień po przyjęciu Johnson był na komputerze w sypialni, kiedy wszedł jej mąż, wskazując na nią pistolet. „Za bardzo cię kocham, aby żyć bez ciebie” - pamięta go Johnson. Wstała i próbowała wybiegać z pokoju, ale nie mogła uciec, zanim ją zastrzelił.

Nie pamięta tego, co wydarzyło się natychmiast, ale zastrzelono ją jeszcze trzy razy, zanim jej mąż odwrócił pistolet. Ostatnia kula wylądowała dwa cale od jej serca. Jej córka, która miała wówczas 12 lat, była świadkiem wszystkiego i wysłała swojego 9-letniego brata biegnącego po pomoc.

Johnson potrzebowała kilku operatorów awaryjnych za obrażenia; Zatrzymała się w szpitalu przez 11 dni. W ciągu pierwszych sześciu tygodni po jej zwolnieniu polegała na przyjaciół i członkach rodziny, aby się nią opiekować, dopóki nie mogła wstać z łóżka. A potem istniało miażdżące emocjonalne ciężar próby pomocy swoim dzieciom, jednocześnie sama przetwarzanie całej próby. Johnson mówi, że jej córka, obecnie 22, rozwinęła tendencje samobójcze, a zaburzenie odżywiania, a jej 19 -letni syn cierpi na depresję. Wszyscy trzej, jak mówi, mają zespół stresu pourazowego, stan zdrowia psychicznego wywołanego traumą, który powoduje ciągłe retrospekcje, złe sny, wybuchy emocjonalne i unikanie niektórych sytuacji lub tematów.

Podczas gdy lekarze i fizjoterapeuta pomogli ciału Johnsona zagoić się, jej terapeuta-co widziała przed strzelaniną z nią, aby zająć się jej paraliżującymi objawami PTSD, z których najgorsze trwały przez lata. „Miałem koszmary od ponad dwóch lat” - mówi. „Byliby z moim mężem i na początku snu bylibyśmy zakochani. Widziałbym go i powiedziałbym: „Och, dzięki Bogu, nie martw się. Śniłem, że ta okropna rzecz się ci przydarzyła.- Ale potem zaczął mnie krytykować, a to zamieniłoby się w koszmar. Myślę, że to dlatego, że opłakiwałem. Mój mąż wciąż był moim mężem-w pewnym momencie go kochałem."

Prawie dziesięć lat później Johnson uważa się za „80 procent odzyskało.„Nadal jest przerażona, że ​​została ponownie zastrzelona, ​​co objawiło się ogólną strachem przed znalezieniem się w kolejnej gwałtownej sytuacji, która nie mogła oglądać gwałtownych filmów, a nawet na koncerty lub gry sportowe. „To wciąż coś, o czym myślę każdego dnia” - mówi. „Kiedy patrzę na blizny, nie są to takie blizny, w których masz piękne dziecko na końcu. To bardzo bolesne przypomnienie."

Jak mózg przetwarza uraz

Łatwo jest usłyszeć wstrząsające historie ocalałych z przemocy z broni i założyć, że wszyscy będą cierpieć na PTSD. Jednak dr Sarah Erb Kleiman, psycholog kliniczny specjalizujący się w diagnozowaniu i leczeniu traumy i PTSD, mówi, że chociaż długi emocjonalny powrót do zdrowia, jak Johnson's może być powszechna, nie każda historia ocalałego wygląda tak samo. „Ważne jest, aby wiedzieć, że nie każda trauma powoduje PTSD, a nawet dla tych, którym zdiagnozowano PTSD, nie jest to wyrok dożywocia” - mówi.

Do jej punktu, raport w Journal of Traumatic Stress oszacował, że od 7 do 10 procent ofiar urazu cierpi na PTSD. (Specyficzne statystyki dotyczące ofiar przemocy w sprawie przemocy i PTSD pozostają jednak niejasne, częściowo dlatego, że poprawka Dickey z 1996 r. Zabrania Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) z wykorzystaniem jego finansowania w sposób, który „może być używany do popierania lub promowania kontroli broni. , „Ograniczanie zakresu badań, które mogą przeprowadzić w tej sprawie.) Oznacza to, że aż 9 na 10 osób, które przeżyły traumę, prawdopodobnie nie doświadcza skrajności PTSD, ale nie utrudnia ich regeneracji emocjonalnej.

Traumatyczne doświadczenie, takie jak strzelanie, ma na ogół natychmiastowy wpływ na mózg. Colleen Cira, Psyd, założycielka i dyrektor wykonawczy Centrum Zdrowia Behawioralnego CIRA, twierdzi, że układ nerwowy jest bardzo powszechny w pierwszym miesiącu po urazie, stan nazywa zaburzenia stresu ostrego stresu. „Ciało jest w stanie nadmiernego pobudzenia” - mówi. „Oznacza to, że układ nerwowy nieustannie działa tak, jakby istniało niebezpieczeństwo 24/7, nawet gdy [osoba] jest teraz bezpieczna, co prowadzi do poczucia zawsze patrzenia przez ramię, drażliwość i lęk."

Ale ktoś, kto doświadczył dokładnie tego samego urazu, może doświadczyć całkowitego przeciwnego efektu, w którym ciało się zamyka. „Kiedy tak się dzieje, prowadzi to do wycofania się, odrętwie. Cira mówi. Dodaje, że oba przypadki są normalnymi reakcjami w miesiącu bezpośrednio po wydarzeniu.

Przeżyłem masową strzelaninę

W miesiącu po strzelaniu do klubu nocnego Pulse, Cierpience Carter miał koszmary i czasami budził się krzycząc. „Zbyt bałem się spać. Otwarcie drzwi mnie przestraszyło. Zamknięcie mnie przestraszyło - mówi. Ale w przeciwieństwie do Johnsona nigdy nie zdiagnozowano u niej PTSD.

Carter była jedną z 53 osób rannych w Pulse tej nocy w 2016 roku, a 49 osób zabiło-w tym jednego z jej przyjaciół. „Byłem na wakacjach z moją najlepszą przyjaciółką, Tiarą, i zaczęło się to jako najlepsza noc w historii” - wspomina. „Kuzyn Tiary, Akyra, który miał 18 lat, otrzymał stypendium na studia dla koszykówki, więc świętowaliśmy to."

Około 2 a.M., Noc zaczęła się kończyć, a Carter był gotowy do powrotu do domu. Tiara zaczęła dzwonić do Ubera, gdy w klubie rozległy się głośne strzały z pistoletu. „Instynktownie spadłem na podłogę, a Tiara i pobiegłem za barem, żeby się ukryć.„Carter powoli wstał do tyłu, aż wyszła na zewnątrz. „Akyra zaczęła biegać w kierunku mnie, a ja zapytałem:„ Gdzie jest tiara?„Akyra powiedziała mi, że wciąż jest w środku, więc wpadliśmy z powrotem, żeby ją zdobyć” - mówi Carter. Znaleźli Tiarę, ale nie mogli uciec z klubu po raz drugi. Kiedy stado ludzi zaczęło biegać do łazienek, pobiegli z nimi i byli ostatnimi, którzy wpadli do straganu.

Strzała zatrzymała się i przez kilka minut wszystko było cicho. Potem usłyszała ślady strzelca do łazienki. „Słyszeliśmy, że wchodzi, a on właśnie zaczął wysadzić całą łazienkę” - wspomina Carter. „Zacząłem przetwarzać to, co się działo i że najprawdopodobniej nie zamierzałem się żyć."

„Wtedy zacząłem przetwarzać to, co się działo i że najprawdopodobniej nie zamierzam tego żyć.„-Patience Carter, Pulse Nightclub Survivor

Przyjaciele, z których wszyscy zostali zastrzeleni, byli w łazience przez trzy godziny z rewolwerowcem, podczas gdy on zajmował się policją. (Sam strzelec zadzwonił pod numer 911, mówiąc, że był odpowiedzialny za strzelanie.) W końcu policja weszła do klubu, wymieniając strzelaninę w łazience ze strzelcem i ostatecznie go zabijała.

„Próbowałem usiąść, ale wszędzie były ciała” - mówi Carter o następstwie. „Widziałem, jak Tiara trzyma Akyrę na jej ciele i oboje zaczęliśmy wariować.„Próbowali uzyskać pomoc dla Akyry, ale było już za późno. Została postrzelona dwukrotnie w ramię i raz za ucho i zmarła na miejscu zdarzenia.

Carter był w szpitalu przez sześć dni. Miała metalową pręt chirurgicznie umieszczoną w nodze, ponieważ dolna część jej kości udowej była całkowicie rozbita. Nie mogąc chodzić przez prawie trzy miesiące, Carter polegał na fizjoterapeucie w domu, aby pomóc jej rehabilitacji. Ale jeśli chodzi o jej emocjonalne powrót do zdrowia, Carter zwróciła się do swojej sieci rodziny i przyjaciół o wsparcie, a nie terapeutę.

Kiedy uraz emocjonalny jest rozpoznany jako PTSD

Jak pokazują historie Johnsona i Cartera, traumatyczne wydarzenia mogą pozostawić różne oceny emocjonalne o ocalałych. Według dr. Kleiman, tak często doświadczają niechcianych retrospekcji, koszmarów, strachu, depresji lub nieufności w bezpośrednim następstwie traumatycznego zdarzenia (jak to, czego doświadczył Carter), że niekoniecznie gwarantują diagnozę. Dla większości ludzi objawy te wszystkie ich różne formy naturalnie zanikają, mówi. „Ale dla niektórych osób objawy trwają i pogarszają się”, dr Dr. Kleiman mówi. Formalna diagnoza PTSD, taka jak Johnson's, jeśli objawy utrzymują się dłużej niż miesiąc po wydarzeniu i przeszkadzają komuś, kto żyje normalnym, codziennym życiem.

Dla osoby, która ma PTSD, ich ciało jest zasadniczo w trybie paniki przez cały czas, przez uporczywy czas (sięgając obok tego miesiąca). „Kiedy ciało wyczuwa niebezpieczeństwo, wchodzi w walkę lub lot”, Dr. Kleiman mówi. „Serce zaczyna szybciej bić, aby pompować więcej krwi do mięśni, abyś mógł szybciej uciec, co jest bardzo skutecznym programem ewolucyjnym. Ale dla osób z PTSD to tak, jakby mieć nadaktywny system alarmowy. Innymi słowy, inwigilacja kończy się nad kroku.„Jednym z przykładów tego może usłyszeć nagły głośny hałas, który powoduje, że ktoś impulsywnie upuszcza się na podłogę. Lub doświadczanie ataku paniki podczas oglądania gwałtownej sceny w telewizji. Ciało wykrywa potencjalne zagrożenia i wywołuje reakcję fizyczną.

Dlaczego niektórzy ludzie doświadczają tak długotrwałej, intensywnej traumy emocjonalnej, podczas gdy inni wracają do zdrowia za kilka miesięcy? dr. Kleiman mówi, że to pytanie psychologowie próbują odpowiedzieć od dziesięcioleci i nadal nie wiedzą na pewno. Ale są pewne czynniki, które sprawiają, że ktoś jest bardziej narażony na rozwój PTSD lub długoterminowy trauma emocjonalna. Czyjąś depresja podobna do zdrowia psychicznego lub lęk-tak dobrze, jak dotkliwość tego wydarzenia, z pewnością należy wziąć pod uwagę, mówi.

„Wiemy również, że jeśli ktoś znał sprawcę, naraża cię to na większe ryzyko rozwoju długotrwałej traumy emocjonalnej niż gdyby to był nieznajomy”, dr Dr. Kleiman mówi. Jest tak szczególnie w przypadku, gdy w grę wchodzi długotrwałe nadużycia, na przykład to, czego Johnson doświadczyła z mężem. „Znajomość kuli była przeznaczona dla ciebie, sprawia, że ​​znacznie trudniej jest przetworzyć i pokonać” - dodaje dr Dr. Cira.

Jak wygląda emocjonalne powrót do zdrowia

Szeroki zakres doświadczeń sprawia, że ​​zmaganie się z traumą jest o wiele trudniejsze do rozwiązania. Ale wszystko, z czym wszyscy eksperci, z którymi przeprowadzili wywiady w tym artykule, to rozmowa o tym, co przeszedłeś z terapeutą, a także wspierającymi przyjaciółmi i członkami rodziny. „Jeśli spróbujesz zakopać pamięć o tym, co się stało, twoje ciało jest bardziej prawdopodobne, że pozostanie w tej reakcji walki”, dr. Kleiman mówi.

Oczywiście omówienie takiego traumatycznego zdarzenia może być głęboko wyzwalające, co utrudnia otwarcie. „W terapii często to, co się robi, to leczenie zorientowane na fazę, co oznacza, że ​​nie po prostu wskakujemy i zaczynamy mówić o traumie”, dr Dr. Cira mówi. „Honoruje, jak jest wrażliwy i jak może być wyzwalający.„Pierwszym celem powrotu do zdrowia jest pomoc osobie w obszarach życia, w których mają problemy z radzeniem sobie, wyjaśniając, że leczenie jest zorientowane na zadanie. Na przykład, jeśli ktoś ma problemy ze snem, terapia najpierw na tym skupi. Ten rodzaj terapii behawioralnej poznawczej (CBT) może być bardzo skuteczny w pomaganiu komuś w wyzdrowieniu po traumatycznym zdarzeniu, mówi dr Anka Vujanovic, dyrektor Centrum Studiów Traumy i Stresów, współreżyser Kliniki Traumy i Lęki oraz współpracować Profesor na University of Houston.

Jeśli ktoś przesuwa wspomnienia z traumatycznego wydarzenia, dr Dr. Vujanovic mówi, że terapeuta może wypróbować praktykę zwaną wyobrażeniową ekspozycją, w której ocalały opowiada historię tego, co się wydarzyło w kółko, nawet nagrywając i słuchając go w domu. Może to pomóc im w pokonaniu unikania, jakie prawdopodobnie doświadczają, myśląc o tej pamięci. „Daje im to bezpieczne miejsce i ustrukturyzowany sposób na powrót do tej pamięci w całości, aby mogła być ponownie obsługiwana w ich mózgu ze wszystkimi innymi wspomnieniami, które mieli.„Następnie, mówi, mniej prawdopodobne jest, że pojawi się w niechciany zaskakujący sposób, na przykład nagły atak paniki.

Ze swojej strony Johnson przypisuje połączenie odczulania i ponownego przetwarzania ruchu oczu (EMDR) (leczenie psychoterapii pierwotnie zaprojektowane w celu złagodzenia cierpienia spowodowanego traumatycznymi wspomnieniami) i CBT w pomaganiu jej iść naprzód. „EMDR była niezwykle pomocna w rozłączeniu tego, co wydarzyło się z określonymi obrazami lub zapachami od tego dnia” - mówi. W przypadku EMDR istnieje osiem faz leczenia wokół trzech tematów: przeszłe wspomnienia, obecne problemy i przyszłe działania. Podczas sesji terapeuta pomaga pacjentom oddzielić wspomnienia sensoryczne z urazem, który się wydarzył, więc nie są już wyzwalane. Tradycyjna terapia rozmowy pomogła w innych problemach, z którymi zmagał się Johnson, takie jak depresja i koszmary.

W przeciwieństwie do Johnsona, Carter poszedł na terapię tylko kilka razy. Mówi, że przestała iść, ponieważ nie czuła, że ​​ktoś naprawdę może zrozumieć, przez co przeszła. Zamiast tego pracowała nad traumą, skupiając się na fizycznym wyzdrowieniu, wykorzystując zewnętrzne kamienie milowe jako oznaki, że była w stanie przejść obok tego, co się stało. „[Strzelanie] miało miejsce w czerwcu, a ja postanowiłem wrócić na studia w sierpniu bez kul” - mówi Carter. To stało się jej celem. W sierpniu wymieniła swoje kule na fizykoterapię, tworząc dla siebie większe cele fizyczne, dosłownie krok po kroku.

To nie znaczyło, że nie odczuwała ogromnego żalu i gniewu-szczególnie, gdy była uwięziona w łóżku, nie mogąc chodzić. „Kilka tygodni po [strzelaniu] obudziłem się ze snu, po prostu krzycząc, bo myślałem, że słyszę wystrzał” - mówi. „Tego dnia podjąłem ważną decyzję. Właśnie zdecydowałem, „wystarczy.„Zdecydowałem, że nie pozwolę, by to już na mnie wpłynęło emocjonalnie."

Zamiast terapii rozmawiała przez to, co odczuwała, żal, gniew, frustracja, że ​​nie jest w stanie dbać o siebie z Tiarą i z bratem Akyry, Alexem. „To jedyne dwie osoby, które czułem, mogłyby naprawdę odnosić się do tego, co czułem, więc bardzo się na nich oparłem” - mówi Carter. Niekoniecznie jest to sposób, w jaki większość ekspertów ds. Zdrowia psychicznego zaleciłaby radzenie sobie z traumatycznym incydentem, ale Carter twierdzi, że to dla niej zadziałało. Choć mówi, że czasami odczuwa przypływ strachu, gdy w miejscu publicznym Carter uważa, że ​​prawie w pełni wyzdrowiała z tego, co się stało. „Szanse na masowe strzelanie są wyjątkowo niskie. Więc szanse na to znowu się ze mną wydarzyło… Po prostu chodzę z wiarą - mówi.

Wzrost pourazowy

Podczas gdy odzyskiwanie traumy jest niewłaściwie trudne, często jest zaskakujący wynik, który jest często pomijany: wzrost pourazowy. „To jest pomysł, że dla niektórych osób przejście przez traumatyczne wydarzenie daje im odnowione poczucie celu lub znaczenia w ich życiu”, dr Dr. Kleiman mówi. „Daje im to większe uznanie dla ich życia, ponieważ prawie go stracili."

Dr możesz doświadczyć wzrostu PTSD i pourazowego, dr Dr. Kleiman mówi. Trudno powiedzieć, jak powszechne jest to zjawisko (szczególnie dlatego, że nie wszyscy eksperci popierają ten pomysł, a badania nad nim miały mieszane wyniki), chociaż ostatnia metaanaliza sugeruje, że prawie połowa osób, które doświadczyły traumatycznego wydarzenia, doświadczyła poczucia pewnego rodzaju, poczuć się pewnym rodzajem wzrostu pourazowego.

Johnson i Carter twierdzą, że znaleźli własne srebrne podszewki. Johnson pracuje teraz w pełnym wymiarze godzin z Trauma Survivors i wykonuje prace rzecznicze związane z przemocą domową za pośrednictwem swojej firmy, bezwstydniejszymi ocalałymi. „Łączenie się z innymi ocalałymi absolutnie mi pomogło” - mówi Johnson. „Niewielu osób, które przeżyły przemoc w rodzinie, przeżyło również przemoc z użyciem broni, ale nadal byli zdradzani przez kogoś, kto złożył im obietnice, i wiem, jak to jest."

Carter napisała książkę o swoim doświadczeniu, Przeżyj, a potem żyć, który wychodzi w czerwcu. „Książka dotyczy tego, jak przezwyciężyć ból” - mówi. „Wszyscy doświadczają bólu, po prostu jego poziomy. Wszyscy możemy w jakiś sposób odnosić się do siebie. Wszyscy mamy te doświadczenia w naszej przeszłości, które nas uszkodziły lub zraniły, ale musimy wymyślić sposób na wykorzystanie tych bolesnych doświadczeń jako sposobu na pomoc innych ludzi.„Jest teraz również zaręczona z Alexem, bratem Akyry i planują wziąć ślub w sierpniu.

„Nie ma dobrego ani złego sposobu na emocjonalne wyzdrowienie po traumie”, dr Dr. Kleiman mówi. „To, co się stało, zawsze będzie częścią czyjejś historii. Ale z czasem staje się coraz mniejszą częścią tego, kim są. Ponieważ prawda jest taka, że ​​trauma cię zmieni.„Akceptowanie tej zmiany, mówi, jest ważną częścią powrotu do zdrowia. „Dla niektórych osób zajmuje to miesiące. Dla innych dziesięcioleci. Ale wiemy, że ludzki duch jest odporny, a większość ludzi wyzdrowieje."

Nawet jeśli nie doświadczyłeś poważnej traumy, posiadanie silnego systemu wsparcia ma kluczowe znaczenie. Dlatego. Plus, jak zacząć leczyć depresję, jeśli potrzebujesz pomocy.